آن مرد آمد مه گرفته زير باران انگار ابراهيم آمد از گلستان جنگل برايش فرش سبزي پهن کرده است تا بگذرد با افتخار از خط پايان در شعله ها محو تماشا مانده اين کوه دارد درختي ايستاده مي دهد جان در گرگ و ميش دره اي مبهوت آمد خورشيد ذره پرور از سمت خراسان مهر شهادت روي برگ خدمتش خورد در انتهاي کار با لطف رضا جان پروانه را در شعله رفتن نيست مشکل پرواز را از ياد بردن نيست آسان هان لاله هاي واژگون ورزقان را چاک است از داغ گل رويش گريبان لبخند ابراهيم ها هرگز نسوزد افتاده باشد گر

بهار آمد در آغوش گل سرخ/ دل از کف داده مدهوش گل سرخ/ شد از ديباي زيباي بهشتي/ نگارين جامه تنپوش گل سرخ/ ز مرواريد شبنم گوشواري/ نسيم آويخت بر گوش گل سرخ/ يد بيضاي حور آورد و افکند/ رداي نقره بر دوش گل سرخ/ زمين صحرا به صحرا ، دشت تا دشت/ بهشت آيين شد از جوش گل سرخ/ سرود روشن خورشيد عشق است.

به گورستان گذر کن تا ببيني/چه بسيارند آناني که مردند/چه گلهاي دل افروز بهاري/ که از باد خزان ناگه فسردند/بسا فرد عزيز خانواده/ که در دهليز تاريکش فشردند/زن و مرد و جوان و پير و کودک/ از اين دنياي دون با خود چه بردند/به غير از رزق مقسوم مقدر/ طمع ورزيده يا قانع نخوردند/چو رنگ مرگ پيدا شد يکايک/ حنـاي عاريت از کف ستردند.

سري که سروري کائنات با او بود/ ز ناسپاسي امّت به روي زانو بود/ دلي که مخزن اسرار غيب بود و شهود/ شکسته از غم يار شکسته پهلو بود/ گل محمّدي گلشن جوانمردي/ که داغديده ي ياس کبود خوشبو بود/ فداي آينه ي «هل اتي علي الانسان»/ که از براي بشر جاودانه الگو بود/ فنا کننده ي باطل که در قلمرو حق/ براي خاطر اسلام در تکاپـو بود.

درست وقتي انسان به مقامات معنوني كه مي‌رسد .خداوند كه به او كمك‌هاي فوق‌بشري مي‌كند مِن حيث لايحتسب كه بهره مي‌برد رحمانيت و رحيميت خداوند كه شامل حال فرد مي‌شود نصرت الهي كه سر مي‌رسد وعده‌اي كه خداوند به مؤمنين داده است كساني كه دين او را نصرت مي‌كنند